Een tweede baby?!
– Tanja –
Naast het opzetten van onze eigen praktijk, gaat al het andere daarnaast natuurlijk ook gewoon door. En dat is soms best pittig, maar daar wilde ik het nu niet over hebben.
Van de week begon mijn partner ineens over een tweede baby. EEN TWEEDE BABY!!!???? Dat was ongeveer mijn eerste reactie. Ik kreeg het letterlijk heel benauwd. Na even te hebben doorgeademd en tot tien te hebben geteld, kon ik hier iets rationeler en dus rustiger over nadenken.
Eigenlijk wilde ik altijd graag 2 kinderen. Een echt gezinnetje. Zoals ik dat vroeger thuis ook heb gehad. Ik heb een broertje die 4 jaar jonger is (hoewel hij nu ook al 30 is en een beer van een vent , blijft het altijd mijn kleine broertje). En ik ben erg blij en dankbaar dat hij er is. Vroeger konden we samen rebelleren tegen onze ouders, ze samen heel stom vinden als ze iets raars deden, samen op avontuur op vakantie in Frankrijk. Later gingen we samen stappen, vonden we troost en herkenning bij elkaar toen mijn vader overleed en uiteindelijk ken ik via hem zelfs de liefde van mijn leven.
Dat gun ik Milou ook. Al ben ik er van overtuigd dat ze niets tekort zou komen als enig kind. Misschien speelt het beeld wat ik heb van later kerst vieren met een grote familie en het feit dat mijn vriend echt héél graag meer kinderen wil ook mee.
Maar dan. Hoe dan??? Wéér alles opnieuw? Zwanger zijn, slapeloze nachten, huilen, huilen, huilen (zowel baby als ik), moe zijn, een hulpeloos afhankelijk wezentje. Ik vond dat allemaal niet leuk. En zwaar. Ik voelde me niet blij en geregeld radeloos. Nu mijn dochtertje 2 is wordt het eindelijk wat makkelijker in mijn ogen. Ze kan duidelijk maken wat haar dwarszit en wat ze wil. Ik kan haar dingen duidelijk maken. Ze kan zelf eten (al doet ze dat veel te weinig). Ik heb mijn figuur terug, mijn energie, mijn slaap en rust. Er is een duidelijk ritme, waarbij er nog maar één slaapje overdag is, zodat we ook weer lekker veel kunnen ondernemen. Ook hebben manlief en ik weer datenights (hele date weekenden zelfs). En dan zou je alles dus weer opnieuw doen?
Het is vast anders dan de eerste keer. Je weet beter hoe het werkt, je weet dat alles een fase is en je weet tot wat voor fantastisch iets zo’n klein hummeltje uitgroeit. En mocht ik me weer zo sip voelen, dan weet ik nu ook écht dat het weer weg gaat. Maar toch…..
Voor nu hebben we voor de makkelijke weg gekozen en afgesproken het hier over 3 maanden weer over te hebben. En dat is ook omdat we nu zo druk bezig zijn met EVE, ook een soort kindje, en ik me daar volledig op wil gaan storten. Wordt vervolgd dus…