Over (donker)roze wolken – Van blijdschap naar verdriet

In onze rubriek ‘Over (donker)roze wolken’ schenken we aandacht aan verhalen over de weg naar een gewenste baby. Die weg is meestal mooi en over het algemeen gaat het goed. Vol goede moed begin je aan het avontuur. Maar soms wordt dat avontuur pats boem afgebroken omdat de zwangerschap niet goed gaat. Zo ook bij een lezeres van onze blogs. Zij vertelt haar verhaal: over de eerste blijdschap, de schok dat het niet goed blijkt te gaan en hoe zwaar ‘wachten’ kan zijn.

We gaan ervoor!
Als je richting de 30 gaat, worden er steeds meer toespelingen gedaan omtrent het onderwerp kinderen. Nu vond ik dat geen probleem, want ik wist dat ik graag kinderen wilde, maar er nog even niet aan toe was. Bovendien vond ik het een cadeautje dat de belangrijkste vrouw in mijn leven, mijn eigen moeder, nooit een dergelijke toespeling heeft gemaakt. Totaal geen druk.

Afgelopen jaar besloten mijn vriend en ik dat we er klaar voor waren, het enige wat mij nog restte was een arbeidsongeschiktheidsverzekering te regelen (ik ben namelijk ondernemer), zodat ik ook van een verlof kon genieten. Doordat dit wat langer duurde dan verwacht, moesten we het ‘beginnen’ een maandje uitstellen. Zodoende waren we heerlijk op vakantie toen meneer raak schoot. We waren allebei ontzettend blij en genoten van het vooruitzicht dit te delen met onze familie en vrienden. We hadden het helemaal uitgedacht met taarten en cadeautjes. Top!

Blijdschap
Het nieuws delen was dan ook ontzettend leuk en fijn. Iedereen reageerde enthousiast. Maar men vond ook wel dat we vroeg waren om het nieuws te delen, ik was namelijk pas 7 weken zwanger. Maar wij wilden het gewoon graag vertellen en konden het niet langer binnen houden. We hadden het hartje zien kloppen en waren dolgelukkig. Ik voelde me perfect, niets aan de hand, geen enkel zwangerschapssymptoom behalve een uitgebleven menstruatie en een paar extra wc-momentjes. Ook top dus.

Druppels
Maar toen begon ik bloed te verliezen in week 9. Echt minimaal. Druppels. Mm.. toch maar de verloskundige bellen. Ik mocht 3 dagen later langskomen, dan was er iemand die een echo kon maken. Vriendlief zocht informatie op internet; bloedverlies is doodnormaal. In 50% van de gevallen is er niets aan de hand. Klinkt goed. Bovendien was het zo weinig! Wij hadden er wel vertrouwen in. Zelfs zoveel vertrouwen dat ik alleen naar de echo ging. Pure ras-optimisten.

Bij de verloskundige staar ik naar het scherm, waar het vruchtje op te zien is. “Dit is niet goed”, zegt ze. “Ik zie geen hartslag”. Bam. Slik. Bij de verloskundige lukt het nog om me goed te houden. Ik hoor de informatie maar half, iets over wachten en een gynaecoloog. Ik loop naar buiten en dan stromen de tranen over mijn wangen. Vriendlief bellen. Hij is er stil van. Fietsend naar huis bel ik ook mijn moeder. Geen woorden. Ik raak verdwaald en doe ineens 30 minuten over een fietstocht van 10 minuten.

Wachten, wachten, wachten
En dan begint het wachten, wachten op meer bloedverlies, wachten op het vruchtje dat eruit komt. Na 2 dagen trek ik het al niet meer en in het weekend bel ik de verloskundige dat ik graag lang de gynaecoloog wil. Donderdag kan ik terecht en ga ik samen met mijn vriend naar de afspraak. Het beleid is eigenlijk dat we moeten wachten, en dat we daarna medicatie als optie krijgen, poliklinische curretage is pas de laatste oplossing. Nee. Ik wil een curretage. Ze raad het me af en spreekt over ‘angst’ voor het beschadigen van mijn baarmoeder, verklevingen en andere complicaties. Ik snap er niets van, alle vrouwen die ik had gesproken vonden curretage de meest fijne manier om het vruchtje weg te laten halen. Ik weet het zeker. Ik wil graag curretage. Een afspraak maken kan nog niet, ik word 2 dagen van tevoren gebeld als er plek is. Shit. Weer wachten. Nu op een belletje.

De ingreep
Ik kan gelukkig snel terecht en die maandag word ik verwacht op de polikliniek. Het is een kleine ingreep waarbij ze mijn baarmoeder ‘schoon schrapen’. Ik word plaatselijk verdoofd en krijg via een infuus pijnstilling. Evenals een medicijn dat mijn baarmoedermond week maakt, zodat ze er beter bij kunnen. Die pijnstilling is als een roesje en ik voel me wazig worden. Het is in no-time voorbij en voor ik het weet lig ik al op de uitslaapkamer. Ik dwing mijn vriend nog een kus af voor hij even op en weer gaat naar zijn werk, iets wat ik me later pas herinner als hij het vertelt. Ik weet namelijk nog maar heel weinig van de ingreep. Als hij terugkomt, wordt mijn bloeddruk voor de laatste keer gecheckt en mag ik naar huis.

Die dag slaap ik alleen maar. En de volgende dag ga ik weer aan het werk. Ik functioneer namelijk het beste bij ‘normaal’. En dat blijkt een prima keuze. Buiten dat ik wat extra slaap nodig heb deze week gaat het erg goed. Ik heb geen bloedingen en kan na een week weer sporten. Toch voelt mijn lijf pas weer volledig normaal na anderhalve week. De hormonen lijken te verdwijnen en ik voel me steeds weer sterker in mijn eigen lichaam. Ook mentaal ben ik weer mezelf.

Geen geheim
Het wachten op de curretage was het zwaarst. Het gevoel dat er een dood vruchtje in je zit dat er niet vanzelf uitkomt is moeilijk uit te leggen. Je kan nog niet verder gaan, nog niet verwerken.Veel mensen vroeg mij waarom we het zo vroeg al gedeeld hadden met redelijk wat mensen. Want nu moest ik ook vertellen dat het niet goed was gegaan. Voor ons voelde dat juist goed. De steun van familie en vrienden was onwijs fijn. Praten over wat er gebeurd is, maakt dat het steeds een beetje lichter wordt. Ik maak er geen geheim van. En daardoor delen ook steeds meer vrouwen hun verhaal met mij.