Over (donker)roze wolken – Ik vind mama zijn dus wél heel fijn

De weg naar moeder worden is voor iedereen verschillend. Er is geen standaard hiervoor. Niet in hoe het loopt en niet in hoe het wordt ervaren. Dat zien wij in onze praktijk elke dag weer en wordt ook zo duidelijk in deze reeks verhalen. Vandaag iemand aan het woord die wel op een roze wolk zit. En die dat soms lastig kan vinden, omdat er vooral zoveel negatieve verhalen worden verteld de laatste tijd.

Over mijn roze wolk.
Ik zit dus wel gewoon op een dikke vette roze wolk. Al 2 jaar lang, maar ik durf dat bijna niet uit te spreken. Soms heb ik het idee dat er alleen nog maar geklaagd wordt over zwanger zijn of moeder worden. Dat bijna niemand het meer leuk vindt. Het lijkt allemaal verschrikkelijk en alleen maar keihard werken. Depressies ontstaan, relaties knappen. Daarom zou ik graag ook mijn verhaal willen vertellen. Over hoe fijn ik het allemaal vind. Over dat ik geen seconde spijt heb gehad of heb gezucht. Over dat ik het moederschap het allermooiste op de hele wereld vind.
Sinds ik moeder ben is mijn leven zoveel rijker en waardevoller dan voorheen. Mijn prioriteiten liggen anders en ik heb een ander doel in mijn leven. Het gaat niet meer alleen over mij. Ik ben niet meer de belangrijkste. Gek genoeg is dat een heel bevrijdend gevoel. Ik voel een soort liefde die ik nog nooit eerder heb gevoeld en ik kan niet genoeg krijgen van tijd doorbrengen met mijn dochtertje. Dat is het mooiste wat er is.
Slapeloze nachten, doorkomende tandjes, waterpokken, peuter driftbuien… Tja, het allerleukste is het niet, maar het hoort er gewoon bij. Ik heb dat echt nooit vervelend gevonden. Ik pak mijn rust en extra slaap zodra dat kan. Mijn leven is een stuk rustiger en stabieler geworden. Het speelt zich voornamelijk overdag af, ´s avonds wordt er “gechillt”, heerlijk.

Fijne zwangerschap
Ook het zwanger zijn vond ik heel erg fijn. Het is zo een bijzondere tijd. Ik vond het zo onwijs leuk om mijn buik te showen en ik genoot van alle extreme aandacht. En ja, ook hier zitten natuurlijk minder leuke dingen aan. Snel moe, geen wijntjes meer kunnen drinken, slapen wordt steeds lastiger. Ik bleef telkens eraan denken wat het doel ervan was, en dat het tijdelijk was. Stiekem genoot ik ervan om bijna gedwongen een stap terug te moeten doen. Ik hoefde niet meer van alles. Eindelijk was het legitiem om elke avond vroeg mijn bed in te duiken en eens een keertje niet te stofzuigen.

Het klinkt misschien walgelijk, maar ook van mijn bevalling heb ik kunnen genieten. Wat een oerkrachten en wat een vertrouwen voelde ik toen!

Mijn dochtertje leert mij zoveel over het leven. In het hier en nu te zijn, de kleine dingen op te merken. Ze houdt me een spiegel voor als ze dingen van me overneemt. En ze is de allergrappigste op de hele wereld. Met haar zijn, of goed of slecht, is simpelweg gezegd gewoon geluk.